L'eixemplu francés

Sábadu, Avientu y 1

Sei que pué paecere que la tema de la que vou falare nun tién res a vere cula rïalidá llïonesa, peru creigu que en verdá tién mueitu que dicire respeutu'l nuesu xeitu d'albidrare.
La selmana pasada, prauticamente la totalidá de Francia entróu en guelga pa dexixire amiyoramientos nas súas condiciones de trabayu. Ye dalgu mui normal nel país tornante: si la xente normal nun tá dacuerdu cunas decisiones tomadas dende´l gouviernu, facen-ylu sabere, ensin importare'l xeitu. Y lu que ye entavía más importante: tola xente afeutada pulas guelgas siéntese solidaria cunos guelgistas aunque tengan que sufrire las inconveniencias, purquei saben que cuandu eillos necesítenlu, tamién pidirán el sofitu de la población.
Independientemente del partíu al que se pueda votar, en Francia, el pueblu ye verdaderamente sobranu. Namás una decisión sálese de lu normalemente establecío, la xente retruca nas cais, cun guelgas, manifestaciones, autos, protestas... fasta que llogran el sou finxu. Ponen y quitan gouviernos nun solo nas urnas, peru tamién nas cais.
Un eixemplu a sigire, ensin dulbia.